பிரபஞ்சம் எதனால் ஆனது?

பிரபஞ்சத்தின் தோற்றம் இறைவனின் தோற்றமா?

இந்த பிரபஞ்சமே உண்மை என்பது உலகாயதம்..
இந்த பிரபஞ்சம் உண்மை என்பது வைணவம்..
இந்த பிரபஞ்சமே மாயை என்பது ஸ்மார்த்தம்...
இந்த பிரபஞ்சம் மாயையால் தோன்றுவது என்பது சித்தாந்தம்..

இந்த பிரபஞ்சமே உண்மை என்று கூறுபவர்கள் இந்த ஜடப்பொருளும் அதன் ஆக்கமும் பற்றி எந்த ஒரு ஆராய்ச்சிக்கும் போவதில்லை. அது அவ்வாறே இருக்கிறது என்று கொள்கிறார்கள். இதை எப்படி இல்லை என்று சொல்லலாம் என்று நினைக்கிறார்கள். இன்றைய அறிவியல் என்பது கூட இந்த பிரபஞ்சமும் ஜடப்பொருளும் உண்மை என்ற அளவிலேயே தனது தேடல்களை தொடர்கிறது. அது தவறில்லை. அது அவர்களின் அறிவு வரம்புக்குள் சரியாக இருக்கலாம். 

ஆனால் பிரபஞ்சமே மாயை என்பதும், இந்த பிரபஞ்சம் மாயையால் உருவானது என்பதும் சற்று ஆழமான பார்வை. ஒன்றுமில்லை என்று சொல்லக்கூடிய அளவில் உள்ள ஒன்று ஒரு பெரிய உருவமாக தோன்றுகிறது என்ற உண்மையே இந்த பிரபஞ்சம் மாயையால் உருவானது என்பதன் அடிப்படை. இங்கே நாங்கள் ஜடப்பொருள் என்று சொல்பவை அனைத்தும் ஆற்றலின்  தொடுகை உணர்வுள்ள ஒரு தோற்றநிலை மட்டுமே. இந்த ஆழமான உண்மையின் அடிப்படையில் நின்றே இந்த பிரபஞ்சம் முழுவதும் மாயையால் தோன்றுகிறது  என்று கூறுகிறார்கள். 

உண்மையில் மாயை என்பது ஜடப்பொருளோ ஜடப்பொருளின் மூலமோ கிடையாது. மாயை என்பது ஆற்றலை ஜடப்பொருளாக காட்டிநிற்கும் நிலையாகும். நாம் ஜட பொருட்கள் என்று சொல்பவை அனைத்தும் ஆற்றலின் தொடு உணர்வுள்ள காட்சி நிலைகள்.

இந்த மாயநிலை என்பது ஆற்றலின் ஒரு நிலையே. நாம் பஞ்ச பூதங்கள் என்று சொல்பவை அனைத்தும் ஆற்றலின் வேறு வேறு நிலைகளே அன்றி வேறு வேறு பொருட்கள் கிடையாது.

ஆற்றல் இந்த மாயா நிலையில் காக்கப்படும் வரையிலேயே அது ஜடபப்பொருளாகவோ , அல்லது பஞ்சபூதங்களாகவோ இருக்கும். இவ்வாறு ஆற்றலை பஞ்சபூதங்களாக காட்டும் மாயா நிலை காக்கபடுவதை செய்வதை மாயவன் என்கிறோம். மாயவன் என்றால் இந்த மாயா நிலையை காத்து நிற்பவன் என்று கொள்ளலாம். 

இந்த பிரகிருதி எனும் படைப்பின் எல்லைக்குள் மட்டுமே இந்த மாயை என்னும் நிலை இருக்கிறது. படைப்பின் எல்லைக்கு வெளியே இந்த மாயை தோன்றாது. 

ஆன்மாக்களின் அறிவை மறைத்து மயக்கத்தை உண்டாக்குவது இருள் மலம் எனப்படும் ஆணவமே, இது ஆன்மாகளுடன் அனாதி முதல் சேர்ந்தே இருக்கிறது. இந்த அறிவின் மயக்கமே ஆற்றலை ஜடமாகவும், பஞ்ச பூதமாகவும், இந்த பிரபஞ்சமாகவும் காட்டி நிற்கின்றது. 

இந்த ஆணவம் விலகி முழுமையான அறிவு தோன்றும் போது இவை எல்லாம் ஆற்றலின் நிலைகளேயன்றி உண்மையான பொருள் இல்லை என்று உணரமுடியும். எமக்கு இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு மூல காரணமாக இருப்பது இந்த ஆணவமே. 

இந்த பிரபஞ்சம் என்பது இறைவன் உயிர்கள் ஆணவம் என்னும் மூன்றும் சேர்ந்தே தோன்றி நிற்கிறது. மூன்றில் எது ஒன்று இல்லை என்றாலும் இந்த பிரபஞ்சம் என்பது தோன்றாது.

இங்கே பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு ஆணவம் என்னும் இருளே முதற் காரணம். யாருக்கு இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுகிறது என்றால் உயிர்களுக்கே அது தோன்றுகிறது. ஆணவத்திற்கோ, கடவுளுக்கோ இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றாது. எது இந்த பிரபஞ்சமாக தோன்றி நிற்கிறது என்றால், இறைவனின் வெளிப்படு ஆற்றலே உயிர்களுக்கு பிரபஞ்சமாக தோன்றி நிற்கிறது. 

இப்போது சித்தாந்தம் கூறும் முப்பொருள் உண்மைக்கு மறுபடி வாருங்கள். இறைவன் ஆன்மா ஆணவம் என்னும் மூன்று மட்டுமே அனாதியில் இருந்தது. இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு எது காரணம் என்றால் ஆன்மாக்களுக்கு தோன்றிய விருப்பமே காரணமாகும். ஆகவே ஆன்மாவே பிரபஞ்சத்தை தோற்றுவிக்கிறது. அதற்கு அவற்றின் ஆணவ மயக்கமே காரணமாக இருக்கிறது. இறைவனின் ஆற்றல் ஆன்மாக்களுக்கு பிரபஞ்சமாக தோன்றி நிற்கிறது.

இங்கே பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு காரணமான ஆன்மாவே பிரம்மன் எனப்படுகிறான். இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு காரணமான ஆணவம் என்னும் இருள் நிலையே கிருஷ்ணன் எனப்படுகிறான். இந்த அறிவை மயக்கும் இருளே இந்த பிரபஞ்சம் என்னும் மாய நிலையை தோற்றுவிப்பதால், அது அழியாமல் காப்பதால் அவன் மாயவன் எனப்படுகிறான்.

ஆணவமே விருப்பத்தை உண்டாக்கியது. அதனால்தான் மாயவனின் தொப்புள் கொடியில் இருந்து பிரம்மன் தோன்றி நிற்பதாக குறியீடு செய்யப்படுகிறது. அதாவது ஆணவத்தின் விருப்ப தூண்டுதலுக்கு ஆளான ஆன்மாவே படைப்பை/செயலை மேற்கொள்கிறது. ஆணவம் இல்லாவிட்டால் உயிர்களுக்கு விருப்பம் தோன்றாது. விருப்பம் இல்லாவிட்டால் எந்த செயல்களும் கிடையாது. அதனால்தான் பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு மூல காரணம் மாயவன் என்கிறோம். 

இங்கே பிரபஞ்சமாக தோன்றி நிற்பது இறைவனின் ஆற்றலே. இந்த பிரபஞ்ச மாயையை நீக்கி பார்த்தால் இறைவன் தோன்றுவாரா என்று ஒரு கேள்வி எழலாம். பிரபஞ்சமாக தோன்றி நிற்பது இறைவனின் ஆற்றலே அன்றி இறைவனல்ல. அதனால் மாயையை நீக்கி பார்த்தால்  இறைவனின் ஆற்றலே எமக்குத் தோன்றும். இறைவன் தோன்றமாட்டான்.

மாயவனைக் கடந்தால் தெரிவது சிவமல்ல சக்தியே.. சிவம் வெளிப்படாதது.. அது தோன்றாதது. சித்தத்தில் நின்று உணர்ந்து கொள்ள மட்டுமே முடியும்.

இந்த பிரபஞ்சம் மாயையால் தோன்றுகிறது என்பதை உணர்ந்தவர்கள் இறைவன் என்பதை அந்த மாயையை நீக்கி தெரியும் ஆற்றலில் இருந்து உணர்ந்து கொள்கிறார்கள். 

இந்த பிரபஞ்சம் என்பது உண்மையானது என்பவர்கள் ஆணவமே கடவுள் மாயையே கடவுள் என்று நம்புகிறார்கள். உலகாயதர்கள், பரமார்த்தவாதிகள், இன்றைய வைணவ பிரிவுகள் சில இவ்வாறு நம்புகின்றன.

இவற்றை எல்லாம் ஆன்மாவே உணர்ந்து கொள்வதால் ஆன்மாவையே கடவுள் என்று சிலர் நம்புகிறார்கள். பிரம்மவாதிகள், சமண பிரிவுகள் பல இவ்வாறு நம்புகின்றன.

மாயையை நீக்கி பார்த்தால் தெரிவது சக்தியே என்றும் அதனால் சக்தியே கடவுள் என்று சிலர் நம்புகிறார்கள். சாக்தம் என்பது அவ்வாறான ஒரு நம்பிக்கையே. 

இவற்றை எல்லாம் கடத்த பின்பும் ஒன்று இருக்கிறது அதுதான் கடவுள் என்பவர்கள் சித்தாந்த வாதிகள்.

அப்படியானால் கிருஷ்ணன் பிரம்மன் சக்தி என்பது எல்லாம் கடவுள் இல்லையா என்று சிலருக்கு தோன்றலாம். அவை அனைத்தும் கடவுள்தான். கடந்தும் உள்ளேயும் இருப்பதுதான் கடவுள் என்கிறோம். சக்தி பிரம்மன் கிருஷ்ணன் என்னும் தத்துவங்கள் அனைத்தும் கடந்தும் உள்ளேயும் இருப்பவைதான். அதனால் அவை அனைத்தும் கடவுள்தான்.

ஆனால் அவை அனைத்தையும் கடந்தும் ஒன்று உள்ளது. அதைத்தான் சிவம் என்று சொல்வர்.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -47

இறைவனின் வடிவம் எது?

இறைவன், ஆன்மா, மலங்கள் என்பவை முப்பொருட்கள் என்று அறிவோம். பொருள் என்று கூறியதும் எமது மனம் ஏதோ ஒரு உருவத்தை தேடுவது என்பது இயல்பானது.  ஆனால் அனைத்து பொருட்களும் எம் காட்சியளவில், தொடுதல் அளவில் உருவினைக் கொண்டதல்ல.

மெய்ஞானம் பொருட்களின் நான்கு வகையான வடிவங்கள் பற்றி பேசுகிறது.

•ஜட வடிவம்
•தூல வடிவம்
•சூக்கும வடிவம்
•சொரூப வடிவம் என்பவையே அந்த நான்கு வடிவங்களாகும்.

நாம் கண்ணால் பார்க்கக்கூடிய தொட்டு அதன் பரிமாணங்களை உணரக்கூடிய வடிவம் ஜட வடிவம் எனப்படும். இந்த உலகம், எமது உடல், கல், மண், மரம் என்று எமக்கு தோன்றுவது அனைத்தும் ஜட வடிவ பொருட்டகளாகும்.

தூல வடிவம் என்பது காட்சி இருக்கும் ஆனால் அங்கே ஒரு பரிமாணங்களை தொட்டு உணரக்கூடிய ஒன்று இருக்காது. நிழல், கனவிலும் நனவிலும் தோன்றும் காட்சிகள், திரையில் தோன்றும் காட்சிகள் இவையெல்லாம் தூல வடிவ பொருட்டகளாகும். 

சிலருக்கு காட்சி எப்படி பொருளாக முடியும் அங்குதான் அப்படி ஒன்று இல்லையே என்று தோன்றலாம். நாம் ஜட வடிவ பொருட்கள் என்பவையும் அவ்வாறான ஒரு காட்சி வடிவ பொருட்கள் தான். ஆனால் அவை தொடு உணர்வு, மனித புலன்களால் உணரத்தக்க பரிமாணம் என்பவற்றை கொண்டிருக்கும். அதனால்தான் இந்த உலகம் மாயையால் ஆனது என்று கூறப்படும். அதை இன்னொரு இடத்தில் விரிவாக பார்ப்போம். நிற்க,

சூக்கும வடிவம் என்பது புலன்களால் உணரப்பட முடியாத, அறியப்பட முடியாத பொருட்களாகும். ஆன்மா என்பது சூக்கும வடிவ பொருளாகும். உதாரணமாக அணு என்று ஒரு பொருள் இருக்கிறது, இலத்திரன் என்று ஒரு பொருள் இருக்கிறது என்று ஏற்றுக் கொள்கிறோம். ஆனால் அதனை மனித புலன்களால் அறிய முடியாது அல்லவா. ஆனால் எமது தர்க்க நியாயங்களின் அடிப்படையில் அவ்வாறு ஒன்று இருக்கிறது, இருக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறோம். இதுதான் அறிவு நிலையில் ஏற்கப்படும் ஆனால் புலன்களால் அறியப்படாத சூக்கும வடிவம் என்று கூறப்படுகிறது. 

அப்படியானால் இறைவனும் சூககும வடிவமா என்று ஒரு கேள்வி எழுகிறது. அதை சித்தாந்தம் மறுக்கிறது. இறைவன் புலன்களால் அறியப்படாத மனித அறிவால் உணரப்படக்கூடிய சூக்கும பொருளும் கிடையாது. இறைவன் மனித அறிவிற்கு எட்டாத, மனித அறிவால் அறியப்படமுடியாத ஒன்று என்கிறது. இதனை சொரூப நிலை என்கிறார்கள். 

இறைவன் உருவமற்ற ஒன்றல்ல, மனித புலன்களுக்கு புலப்படாத உருவினன். இறைவன் அறியப்பட முடியாத ஒன்றல்ல, மனிதனின் சிற்றறிவுக்கு எட்டாதவன் என்று கூறுகிறது சித்தாந்தம். அதனால்தான் எல்லாவற்றையும் கடந்து ஒன்று இருக்கிறது என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன.

உருவம் இல்லை என்றால் அங்கு அவ்வாறு ஒன்று இல்லை என்பது முடிவாகும். ஆக, இறைவனுக்கு உருவமில்லை என்பது தவறு. இறைவன் மனித புலன்களுக்கு புலப்படாத உருவினன் என்பதே சரியானது.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -46

எமது ஆன்மா என்பது எது?

இந்த உலகம் இந்த பிரபஞ்சம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது பற்றி நாம் பார்க்கும் முன்பு எமது ஆன்மாவை பற்றி அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

நாம் உடலாலும் உடலில் உள்ள கருவிகளாலும் பெறும் அனுபவங்களை ஏதோ ஒன்று உணர்கிறது, அனுபவிக்கிறது. அதுவே ஆன்மா என்கிறோம். ஆன்ம பொருளே அனுபவிப்பது. உடல் என்பது ஒரு ஊடகம் மட்டுமே.

ஒரு ஆணும் பெண்ணும் சேர்ந்து ஒரு விந்தணு ஒரு கருமுட்டை என்று ஒன்றுசேர்ந்து ஒரு சிறு புள்ளியாக உருக்கொள்ளும் போதே அங்கு ஒரு ஆன்மாவும் சேர்த்து விடுகிறது அல்லது அதற்கு முன்பே அங்கொரு ஆன்மா இருக்கிறது என்று கொள்ளலாம். அந்த ஆன்மாவைச் சுற்றி பலநூறு- பல ஆயிரம் -பலகோடி என்று உயிர் கலங்கள் உயிரினங்கள் சேர்த்து குழந்தை என்பதாக மாறுகிறது. இங்கே ஒரு குழந்தையாக பிறக்கும் போதே அதில் பலகோடி உயிர்களுடன் சேர்ந்தே பிறக்கின்றன. இங்கே மனித உடல் என்பது ஒரு ஆன்மாவை கொண்டது அல்ல. அதில் பலகோடி ஆன்மாக்கள் உள்ளது. எமது உடலில் இருக்கும் அத்தனை கோடி ஆன்மாக்களுக்கும் தனித்தனியாக அனுபவிப்புக்கள் இருக்கும். ஆனால் இந்த ஒட்டுமொத்த உடலையும் தனது கருவியாக கொண்டு எந்த ஒரு ஆன்மா அனுபவத்தை பெறுகிறதோ அதையே எமது ஆன்மா என்று சுட்டுகிறோம்.

ஒரு சிறு புள்ளியாக கருவாகும் போதே ஆன்மா இருக்கிறது என்றால் அது அப்போதே பிறவிக்குரிய அனுபவத்தை பெறுகிறதா என்று தோன்றலாம். ஆனால் அது கருவில் இருக்கும் வரையில் அனுபவத்தை பெறுவதில்லை. தாயின் ஒரு உறுப்பாக ஒரு அங்கமாகவே இருக்கிறது. கருப்பையை விட்டு பூமிக்கு வந்து தன் சொந்த சுவாசத்தை பெறும்போதே, உயிர்க்காற்று உள்ளே சென்று தனியாக நின்று செயற்பட ஆரம்பிக்கும் போதே அந்த ஆன்மா அந்த பிறவிக்குரிய அனுபவத்தை பெற ஆரம்பிக்கிறது. 

மனித பிறவியில் பிறக்கும் ஆன்மாக்கள் தமது அனுபவத்தை பெற ஆரம்பித்தல் உயிர்க் காற்றின் தூண்டுதலால் நடக்கிறது. அதுபோலவே ஒவ்வொரு பிறவிகளும் ஆன்ம அனுபவத்தை பெறுவதற்கு வேறு வேறு தூண்டுதல்கள் காரணமாக இருக்கலாம்.

இந்த உலகம் ,இந்த பிரபஞ்சம் என்பவை கருவாகி தோன்றிய பின்னர், அவை செயற்பட ஆரம்பிப்பதற்கும் வேறு ஒரு தூண்டுதல் காரணமாக இருக்கலாம்.

ஆனால் நிச்சயமாக ஒரு தூண்டுதல் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -45

முப்பொருள் என்றால் மூன்று பொருளல்ல

சைவ சித்தாந்தம் முப்பொருள் உண்மை என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு ஆன்மீக கோட்பாடாகும்.

இறை, உயிர்கள், மலங்கள் என்பவையே அவையாவும். 

இந்த பிரபஞ்சம் முழுவதும் எத்தனையோ பொருட்கள் இருக்கையில் எப்படி மூன்று பொருட்கள் மட்டும் உண்மை என்று கூறலாம்? இப்படி ஒரு கேள்வி எழுகிறது அல்லவா?

முப்பொருள் உண்மை என்றால் மூன்று பொருட்கள் உண்மை என்பது கிடையாது. மூன்று வகையான பொருட்கள் என்பதுவே முப்பொருள் எனப்படும்.

ஒரு பொருளில் இருந்து இன்னொரு பொருளை வேறுபடுத்தி காட்டுவது அவற்றின் குண இயல்புகளே ஆகும். குண வேறுபாடு இருந்தால் உருவ ஒற்றுமை இருந்தாலும் அது ஒரே பொருளல்ல, வேறு என்று அறிக.

இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு முன்பும் தோன்றியிருக்கும் போதும், ஒடுங்கிய பின்னரும் எந்தெந்த வகையில் பொருட்கள் இருக்கும் என்ற அடிப்படையில் கண்டறியப்பட்டதே இந்த முப்பொருள் என்பதாகும். அனாதி முதல் முடிவிலி வரையில் அழியா நிலையில் எக்காலத்திலும் இருக்கும் பொருட்களே முப்பொருள் எனப்படும்.

மலங்கள் எனப்படுபவை ஒன்றல்ல. அது மூன்று ஐந்து என்று பலவாறு வகைப்படுத்தப்படும். உயிர்கள் என்பவை ஒன்றல்ல. எண்ணற்ற உயிர்கள் அனாதி முதல் முடிவிலி வரை இருக்கிறது. அதன்படி பார்த்தால் முடிவிலியான பொருட்கள் எக்காலத்திலும் இருக்கிறது என்பதே உண்மையாகும்.

அப்படியானால் இறைவன் என்பது? 

அது ஒன்றுதானே என்று சிலர் கேட்கலாம். 

அதற்குமுன் முப்பொருள் என்பதில் உள்ள குண வேறுபாட்டை அறிந்து கொள்தல் வேண்டும்.

•தன்வசத்தில் வைத்திருப்பவை

•அவற்றில் இருந்து பெற்றுக் கொள்பவை

•அவ்வாறு பெற்றுக் கொள்வதை தடுப்பவை

இந்த மூன்று குணவேறுபாடுகளை உடைய பொருட்களே முப்பொருள் எனப்படுகிறது.

இறைவன் அல்லது இறை என்பது தன்வசத்தில் வைத்திருக்கும் பொருளாகும். எதை தன்வசம் வைத்திருக்கிறது? என்று ஒரு கேள்வி எழும்..

இந்த பிரபஞ்சம் முழுவதும் இருக்கும் அனைத்தும், பெற்றுக்கொள்ளும் அனைத்தையும் வைத்திருப்பது என்பது அதற்கான பதிலாகும்.

இந்த பிரபஞ்சம் முழுவதும் உள்ளவை எவற்றை எல்லாம் பெறுகிறது? 

ஆற்றல், அறிவு, இன்பம், அமைதி, இடம்... 

இங்கே அறிவு என்பது ஒருவகை ஆற்றல் என்போர் உள்ளனர், அறிவால் இன்பம் கிடைக்கும் என்பர், அறிவால் அமைதி கிட்டும் என்பர்.. எது எப்படி இருந்தாலும் ஆற்றல் என்ற ஒன்று இருந்தால் அதன் மூலம் இருப்பதற்கு ஒரு இடம் வேண்டும். ஆற்றலால் அல்லது அதன் மூலத்தால் அந்த இடம் நிரம்பி இருந்தாலும் இடம் என்பது ஆற்றலை விடுத்து தனியான ஒன்றே.. ஆற்றல் என்பதும் ஒன்றல்ல..

ஆக இறை என்பதும் ஒன்றல்ல என்று துணியலாம்.

அதனால்தான் "இறைவன் என்பது ஒன்றல்ல ஓர்" என்று குறிப்பிடுகிறார்கள். 

சித்தாந்த கோட்பாட்டில் சிவம்- சக்தி என்று இரண்டாக இணையாக குறிப்பிடப்படுவது இடம்-ஆற்றல் என்பவையே ஆகும். 

சிவம் என்பது ஆற்றல் மூலத்தை கொண்ட இடம் என்பதும் அதிலிருந்து வெளிப்படும் ஆற்றல் சக்தி என்றும் கொள்க. சிவத்துள் சக்தி அடக்கம் என்பதன் விளக்கமும் அதுவேயாம்.

இங்கே எது ஒன்று தன்வசத்தில் வைத்திருப்பதை இன்னொன்றுக்கு கொடுக்கிறதோ அது இறைபொருள் என்று கொள்க. 

இன்னொன்றில் இருந்து ஒற்றைப் பெற்றால், பெற்றதை இன்னொன்றிற்கு கொடுத்தால் அதை உயிர் என்று கொள்க.

இறைபொருளில் இருந்து உயிர்ப்பொருள் பெறுவதை எது தடுக்கிறதோ அவற்றை மலங்கள் என்று கொள்க.

சைவ சித்தாந்தம் கூறும் முப்பொருள் உண்மை என்பது இவைதான். முப்பொருள் என்றால் மூன்று பொருளல்ல மூன்று வகையான பொருட்கள் என்று தெளிந்து கொள்வோம்.

இறைவனின் வசத்தில் இருக்கும் ஆற்றல்களை பெற்று அல்லது பிரதிபலித்து ஏனைய உயிர்களுக்கு வழங்கும் உயிர்கள் தெய்வங்கள் தேவர்கள் என்று குறிப்பிடப்படும். 

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -44

இறைவன் ஏன் உலகத்தை தோற்றுவித்தார்?

இறைவன், உயிர்கள், மலங்கள் என்னும் மூன்றும் நித்தியமானவை. இவை மூன்றும் யாராலும் தோற்றுவிக்கப்படவில்லை என்பது சித்தாந்த முடிவு.

இந்த இறைவன், உலகம், மலங்கள் என்னும் மூன்றும் சுதந்திரமானவை.

இறைவன் உயிர்களதோ, மலங்களதோ இருப்பை மாற்றுவதில்லை. இறைவனுக்கு அவற்றின் மீது எந்த ஈடுபாடும் கிடையாது. இறைவன் செயல்கள் எதையும் செய்ய விரும்புவதில்லை. அவனுக்கு விருப்பு, வெறுப்பு, பற்று, பாசம் என்று எதுவும் கிடையாது. ஆனால் அவன் சர்வ வல்லமை உடையவன். முற்றுணர்வும், பேரறிவும் உடையவன். அவனுக்கு எல்லா ஆற்றல்களும் முடிவிலியாக உள்ளது. அவன் எல்லையற்ற பேரானந்தத்துடன் எல்லையற்ற வியாபகத்தில் ஆற்றலையும் அருளினையும் வழங்கிக் கொண்டே இருக்கிறான்.அவன் பேரறிவு உடையவன், சிற்றறிவினால் அவனை (முழுவதுமாக) அறிய முடியாது.

இங்கே அவன் என்று சுட்டுவதால் இறைவன் ஆணல்ல, ஆணல்ல என்பதனால் பெண்ணல்ல, அதனால் இரண்டும் அல்லாத அலியும் அல்ல. ஏனென்றால் இறைவன் என்பது ஒரு நபரல்ல..

இங்கே இறைவன் ஆற்றலினையும் அருளினையும் வழங்குகிறான் என்பதால் அது செயலல்ல, இறைவனது வியாபகம் முழுவதும் அவனது ஆற்றலும் அருளும் நிறைந்துள்ளது என்பதே அதன் பொருள்.

#உயிர்கள் அனைத்தும் சிற்றறிவு உடையவை. அனாதி முதல் மலங்களைப் பற்றியே நிற்பவை. புறத்தே இருந்து அனைத்தையும் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடியவை. அனாதி முதலாகவே மலங்களைப் பற்றி நிற்பதனால் இறைதன்மை பற்றியோ அதன் பேரின்ப நிலை பற்றியோ அறியாமல் இயக்கமின்றி சடம்போல் கிடந்து தாம் அறிவுப் பொருள் என்பதையே மறந்திருப்பவை. இவை அனாதிமுதல் இருந்தாலும் இறைவனின் வியாபகம் முழுவதும் இல்லாமல் ஒரு சிறு பகுதியில் உறைந்து கிடப்பவை.

#மலங்கள் எனப்படுபவை நிலை மாறக் கூடிய தோற்றப் பொருட்களாகும். இவை அறிவு இல்லாதவை. சிற்றறிவு பொருந்திய உயிர்களுக்கு மயக்கத்தை ஏற்படுத்தக் கூடியவை. உயிர்களுக்கு அவற்றின் உடமை என்னும் மயக்கத்தை கொடுத்து அதன் சிற்றறிவையும் மயக்கி மறைப்பவை. 

ஒரு பெரும் மலைப்பாறையில் சென்று ஒரு சிறுதூசி ஒட்டுகிறது. ஒட்டிய தூசு தானே அந்த மலையை உடைமை கொண்டதாக எண்ணிக்கொள்கிறது. இந்த தூசியைச் சூழவும் தூசிக்கு மேலாகவும் பல தூசிகள் சென்று ஒட்டிக் கொள்கின்றன. அந்த தூசிகளும் அவ்வாறே நினைக்கின்றன. அந்த கற்பாறையில் ஏற்கெனவே ஒட்டிய தூசித் துகள்களும் தமது உடமையே என்று புதிதாக ஒட்டிய தூசிகள் எண்ணிக் கொள்கின்றன. முதலில் ஒட்டிய தூசித் துகள்களால் இப்போது எப்படி முயற்சித்தாலும் அதிலிருந்து விடுபட முடியாது. பெரும் மலைப்பாறையாக முதலில் நின்றதும் இவ்வாறு ஒன்றை ஒன்று பற்றி உறைந்து நின்ற உயிர்களே என்பதையும் பொதுவாக உயிர்கள் அறிவதில்லை.

இந்த நிலையில் அங்கே விடுபட முடியாமல் ஒட்டியிருக்கும் சில துணிக்கைகளுக்கு தமது நிலை புரிகிறது. ஆனால் அவற்றால் செயற்பட முடியவில்லை. அதிலிருந்து விடுபட முடியவில்லை. விடுபடுவதற்கு வழி தெரியவில்லை. எம்மை யாராவது ஒருவர் வந்து விடுவிக்க மாட்டாரா என்று ஏங்குகின்றன.

காற்றில் சுதந்திரமாக பெருமகிழ்ச்சியோடு மிதந்து திரிந்த தூசிகள் மலைப்பாறையில் பற்றியதுதான் தமது துன்பத்துக்கு காரணம் என்பதை அறியவில்லை. தாமே மலைப் பாறையை பற்றிக்கொண்டு தம்மை விடுவிக்க யாரேனும் வரவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தன. தம் பற்றுதலை கைவிட்டால் மீண்டும் காற்றில் மிதந்து செல்லலாம் என்று அவற்றால் அறிய முடியவில்லை. 

எத்தனை வேகமாக காற்று வீசினாலும் தூசிப்படலம் வளருமே அன்றி முழுவதும் குறைவதில்லை. எத்தனை வேகமாக ஓடும் ஆற்றிலும் பாசிகள் கரைந்து இல்லாமல் போவதில்லை. குறைந்த பற்றுதல் உடைய தூசிகள் சிறிய காற்றிலேயே விடுபட்டு பறந்துவிடும். கொஞ்சம் அதிகமான பற்றுதல் கொண்ட தூசிகள் பலமான காற்றில் விடுபட்டு பறந்துவிடும். ஆனால் பாறையோடு பாறையாக ஒட்டிய தூசிகள், தாமே பாறை என்றாகி விடுபட முடியாமல் ஒட்டியிருக்கும்.

இங்கே பாறை என்பது மலங்கள் என்றும், தூசிகள் என்பவை உயிர்கள் என்றும், காற்று என்பது இறைவனின் அருள் என்றும் கொள்க, இவை உவமையே அன்றி அவை உண்மை என்று கருதலாகாது.

இவ்வாறு துன்பப்பட்டு வருந்தும் உயிர்கள் விடுபடவேண்டும் என்று பொதுவாக உணர்ந்தாலும், ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு விதமாக விடுபட வேண்டும் என்றே விரும்பும். ஏனெனில் உயிர்கள் ஒவ்வொன்றும் சுதந்திரமானவை. 

இறைவனுக்கு என்று எந்த விருப்பமும் கிடையாது. ஆனால் அவன் எந்த உயிர்களது விருப்பத்தையும் மறுதலித்ததில்லை. அதனால் அந்தந்த உயிர்களின் விருப்பத்திற்கு ஏற்றவாறு அவை செயற்படுவதற்காக இந்த உலகங்களைப் படைத்தான். படைத்தான் என்பது, பாறையில் தூசியை போல் பற்றி உறைந்திருக்கும் உயிர்கள் விடுபட்டு செயற்படுவதற்கு வழிசெய்தான் என்பதாகும்.

இறைவன் அனைத்து உயிர்களதும் பாசப்பிணைப்பை நீக்கி தன் பேரின்ப நிலையில் சேர்த்துக் கொள்ளலாம் அல்லவா என்று சிலருக்கு தோன்றலாம். ஆனால் எல்லா உயிர்களதும் விருப்பம் அதுவாக இல்லை. அன்றியும் உயிர்கள் ஒவ்வொன்றும் சுதந்திரமானவை, அவ்வாறு செய்தல் அதன் இயல்பை மாற்றியதாக ஆகும். அதுதவிர இறைவன் தன் பேரின்ப நிலையில் சேர்த்து விட்டாலும் அவை மீண்டும் சென்று மலங்களைப் பற்றியே நிற்கப் போகின்றன,ஏனென்றால் உயிரின் இயல்பு அது, அங்கே மலங்களும் இருக்கிறது. அவற்றை அழிக்க முடியாது. 

இறைவன் அவ்வாறு செயல்களைச் செய்ய விரும்புபவனாக இருந்தால் அவன் மலங்களில் இருந்து உயிர்களை விடுவித்து தன்னுடைய இருப்பில் சேர்த்துக் கொண்டிருப்பான். இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கு தேவை இருந்திருக்காது.

அடுத்து இந்த உயிர்கள் மலங்கள் இரண்டும் எங்கே இருக்கிறது என்று ஒரு கேள்வி எழலாம். அவை இரண்டும் இறைவனின் பேரிருப்பின் உள்ளேயே இருக்கின்றன. இறைவனின் பேரிருப்பில் புறக்கணிக்க தக்க ஒரு சிறு பகுதியிலேயே உயிர்கள் மலங்கள் இரண்டினதும் இருப்பு ஒடுங்கி நிற்கிறது. 

செயலற்ற நிலையில் அறிவு மயக்கி கல்போல் கிடந்த உயிர்கள் சிற்றறிவினை மீண்டும் பெற்று அதன் மூலம் உண்மையை உணர்ந்து மலங்கள் மீதான பற்றினை விடுத்து சுதந்திரமாக மாறுவதற்கான ஒரு வாய்ப்பாகவே இந்த பிரபஞ்சம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது.

இந்த பிரபஞ்சம் எதைக் கொண்டு தோற்றுவிக்கப்பட்டது என்றால் இந்த உயிர்களையும் அவை பற்றி நிற்கும் மலங்களையும் கொண்டே தோற்றுவிக்கப்பட்டது.

இறைவனின் பேரிருப்பின் உள்ளேயே இறைவனது சக்தியின் உள்முகத் தூண்டனால் இந்த பிரபஞ்சம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது.

சிவனை ஒரு யோகியின் வடிவில் கண்களை மூடி தியானிப்பவராக உருவகப் படுத்த இதுவே காரணம். இறைவனைக் கடந்து எதுவும் கிடையாது. அதனால் இறைவன் வெளியே பார்ப்பதற்கு எதுவும் இல்லை. அதனால் தான் சிவனது உருவம் கண்கள் மூடியவாறு உருவகம் செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த பிரபஞ்சத்தில் நடக்கும் மாற்றம் அவனது உள்முகத் தூண்டலினால் நடக்கிறது. அவனது செயல்கள் அனைத்தும் அதனாலேயே நடக்கிறது. அவன் தனது ஞானத்தாலேயே அனைத்தையும் உணர்ந்து கொள்கிறான். அதுதான் அந்த மூன்றாவது கண். அவன் கண்களால் எதையும் பார்பவனல்ல, ஞானத்தாலேயே அனைத்தையும் உணர்ந்து கொள்கிறான்.

உயிர்கள் அனைத்தும் தமது இயல்பாய் உள்ள அறிவு மயக்கத்தால் அனுபவிக்கும் துன்பத்தில் இருந்து விடுபடுவதற்காக இந்த பிரபஞ்சம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது என்றால்,

அது எவ்வாறு தோற்றுவிக்கப்பட்டது..
இன்னொரு பதிவில்....

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -43

அந்தகரணம்

மனிதர்களுக்கு ஐந்து புலன் உறுப்புக்கள் உள்ளது. ஆனால் ஆறு அறிவு உள்ளது என்கிறோம். கண்ணால் பார்த்து காதால் கேட்டு மூக்கால் முகர்ந்து நாக்கால் சுவைத்து தோலால் தொடுதல் உணர்ந்து என்று ஐந்து வகையான செயல் அறிவுதானே மனிதர்களுக்கு உள்ளது. அப்படியானால் எப்படி ஆறு அறிவு என்று கூறலாம். 

ஐந்து புலன் உறுப்புக்களும் தம்புலன்களால் உணரப்பட்டவற்றை பகுத்துத் தானே அறிகிறது. அப்படியானால் பகுத்தறிவு என்று தனியாக இல்லை அல்லவா. 

பகுத்தறிவு என்று ஒரு புலன் இருந்தால் அதற்கு என்று ஒரு புலனுறுப்பு வேண்டும் அல்லவா?

கண் என்ற புலனுறுப்பு இருந்தால் தான் பார்க்க முடியும் காது என்று ஒரு புலனுறுப்பு இருந்தால்தான் கேட்க முடியும், அப்படியானால் பகுத்தறிதலுக்கு என்று ஒரு புலனுறுப்பு இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லை என்றால் பகுத்தறிவு என்று ஒரு அறிவு தனியாக இல்லை எனலாம்.

அதனால்தான் பௌத்த மதத்தின் பல பிரிவுகள் மனிதர்களும் ஐந்தறிவு உயிர்களே என்று வாதித்ததன. நிற்க,

சித்தாந்தம் அதனால்தான் அந்த கரணம் என்ற ஒன்றைப் பற்றி பேசுகிறது. கண் காது மூக்கு நாக்கு தோல் என்னும் ஐந்து புலன் உறுப்புக்களும் வெறும் கருவிகள் என்றும் அவற்றால் எதையும் அறியவோ உணரவோ முடியாது முடியாது என்பதையும் விளக்கும். கண் ஒருபோதும் பார்ப்பதில்லை, கண் என்பது பார்ப்பதற்கு உதவும் ஒரு கருவி. காது கேட்பதில்லை அது கேட்பதற்கு உதவும் கருவி.

இங்கே ஐந்து கருவிகளாலும் உள்வாங்கப்படும் விடயங்களை ஏதோ ஒன்று அறிகிறது. ஏதோ ஒன்று உணர்கிறது. ஆனால் அந்த அறிதலும் உணர்தலும் எல்லோருக்கும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை. அல்லது ஒருவருக்கே எல்லா நேரங்களிலும் ஒன்றுபோல் இருப்பதில்லை.

சில வேளைகளில் நாயும் நரியும் ஒன்றாக தோன்றுகிறது, பாம்பும் கயிறும் கூட ஒன்றாக தோன்றுகிறது, அது பார்வை கருவியான கண்ணின் குறைபாடு என்று சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால் சரியான வெளிச்சமும், சரியான பார்வைத் தூரமும் உண்டாகுகையில் அவை எதுவென்று சரியாக அறிய முடிகிறது. 

ஐந்து கருவிகளும் உள்வாங்கும் அனைத்தையும் ஆன்மாவே அனுபவிக்கிறது. ஆனால் நேரடியாக ஆன்மாதான் அவற்றை அறிந்து உணர்ந்து அனுபவிக்கிறதா என்று ஒரு கேள்வி எழுகிறது. ஏனென்றால் ஒரே பொருளைப் பற்றிய ஒவ்வொருவருக்கான அறிதலும் உணர்தலும் வேறுபடுகிறது. ஒரே நபருக்கே வேறு வேறு புரிதல் உண்டாகின்றன. எனவே ஒவ்வொருவரும் நேரடியாக புலன் கருவிகளால் அல்லாமல் வேறு ஏதோ ஒன்றின் மூலமாகவே அவற்றை அறிந்து கொள்கிறார்கள் என்று துணியலாம். அதுதான் அந்த கரணம் எனப்படுகிறது..

அந்த கரணம் என்றால் புலன்களால் உள்வாங்கப்படுபவற்றை தொகுத்து முடிவுசெய்து ஆன்மாவிற்கு அறிவிப்பது என்று கொள்க, அனைத்தையும் ஆன்மா தான் இறுதியில் அறிந்து கொள்கிறது என்றாலும் இந்த அந்த கரணங்கள் மூலமாகவே அவற்றை அறிந்து கொள்கிறது.

உங்கள் கண்ணின் முன்னால் இரண்டு பாத்திரங்களில் கள், பால் என்பவை உள்ளது. பார்வை அளவில் இரண்டும் ஒன்று போலவே தோன்றலாம். ஆனால் கண்ணால் அதன் மணத்தை நுகர்ந்து அறிய முடியாது அல்லவா?

சரி மூக்கினால் மண வேறுபாட்டை அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. அதற்கு கள்ளின் மணத்தையும் பாலின் மணத்தையும் வேறுபடுத்தி அறிய முடிகிறது. பாலின் மணத்தில் அதன் தோற்றத்தில் இருப்பதால் இது பாலாக இருக்க முடியும் என்று ஆன்மாவிற்கு ஒன்று அறிவிக்கிறது. அந்த நிலையைத் தான் அந்த கரணம் என்பார்கள்.

அந்த கரணம் என்றால் இறுதி செயல்முறை, இறுதியான செயல் என்று பொருள். நாம் புலன் உறுப்புக்களால் கண்டு கேட்டு நுகர்ந்து தொட்டுணர்ந்து சுவைத்து என்று எல்லாவற்றையும் தொகுத்து அதன் முடிவையே ஆன்மாவுக்கு அனுப்புகிறது. ஆன்மா எதனையும் முடிவு செய்வதில்லை. 

ஆன்மாவுக்கு முடிவு செய்து அனுப்பும் செயன்முறையே, அந்த செயன்முறை நடக்கும் தளமே அந்த கரணங்கள் எனப்படுகிறது. 

அந்த கரணங்கள் நான்கு என்பர்,
மனம்
புத்தி
சித்தம்
அகங்காரம் என்று சொல்வர்.

மனம் என்பது சந்தேகித்து அதில் இருந்து முடிவுகளை எடுக்கும் நிலையாகும். அதனால் மனம் என்பதை சந்தேக நிலை என்று கூட சொல்லலாம். இதன் முடிவுகள் அனைத்தும் இது இவ்வாறு இருக்கலாம் என்பதாகவே இருக்கும்.

புத்தி என்பது ஒரு பொருளைப் பற்றிய உறுதியான முடிவாகும். இங்கே ஐயத்துக்கு இடமில்லை. இதுதான் முடிவு என்று காரண காரியங்களை வைத்து விளக்க கூடிய நிலையாகும்.

சித்தம் என்பது உணர்ந்து கொள்ளும் நிலையாகும். இது அறிய முடியாதவற்றை பற்றி உணர்ந்து கொள்ள உதவும் நிலையாகும். அறிவு அன்பு காதல் மகிழ்ச்சி இவற்றை எல்லாம் அறிந்து கொள்ள முடியாது. ஆனால் அவற்றை எல்லாம் உணர்ந்து கொள்ளவே முடியும். இது மனத்தால் உண்டாகும் நிலையற்ற உணர்வு கிடையாது. நிலையான ஒன்றை உணர்ந்து கொள்ளும் நிலையே சித்தம் எனப்படும். இது உறுதியான அறிவின் முடிவில் தோன்றும் உணர்வு.

அகங்காரம்

இது மனத்தால் உண்டாகும் உடமை எண்ணமாகும். நான் எனது என்று மனம் உண்டாக்கும் உடமை மனோபாவம் அகங்காரம் எனப்படும். இது உறுதியான உண்மையான உடமை நிலை கிடையாது. இது நிலையற்ற சந்தேகத்திற்குரிய உடமை நிலையாகும்.

அதனால்தான் அகங்காரம் என்பது மனத்திலும், சித்தம் என்பது புத்தியிலும் தோன்றும் என்பார்கள்.

இந்த மனம் புத்தி இரண்டும் முடிவு செய்யும் முறைமையின் இரண்டு நிலைகளே.. சந்தேக நிலை மனம். உறுதியான முடிவு நிலை புத்தி.

மனம் சித்தம் புத்தி அகங்காரம் என்னும் நான்கும் ஒன்றின் நான்கு நிலைகளேயன்றி நான்கு பொருளல்ல. புலனுறுப்புக்களால் உள்வாங்கப்படும் விடயங்களை ஆராய்ந்து ஆன்மாவிற்கு அறிவிக்கும் பொறிமுறையே அந்தகரணம் ஆகும்.

இது ஆன்மாவின் நான்கு முகங்கள் என்றும் சொல்வார்கள். 

அந்தகரணம் என்று சொல்லும் செயற்பாட்டை செய்யும் உறுப்புத்தானே மூளை என்று சிலருக்கு தோன்றலாம். ஆனால் மூளை என்பது அந்தகரணம் கிடையாது. அந்தகரணம் செயற்பட உறுதுணையாக தகவல்களை சேர்த்து வைத்து வழங்கும் ஒரு உறுப்பே மூளை. நினைவகம் செயன்முறை ஆகமுடியாது. அந்தகரணம் என்பது செயன்முறை இயங்குதளம். அது முடிவுகளை எடுத்து ஆன்மாவிற்கு அறிவிக்கிறது. ஆன்மாவே முடிவு நிலையை அனுபவித்து உணர்கிறது.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -42

பரமாத்மா பரம்பொருள் எது கடவுள்?

ஆன்மீகம் எழுப்பும் முதன்மையானதும் ஆன்மீகத்தின் அடிப்படையானதுமான கேள்வி "நான் யார்?" என்பது..

ஒரு மனிதன் நான் என்று சுட்டுவது எது என்பதை அறிவதே நான் யார் என்ற கேள்வியின் நோக்கமாகும்..

அதற்கான பதிலாக நான் என்பது ஆன்மாவே என்றும் உடல் என்பது நானல்ல அது எனது உடமை என்றும் பதில் பெறப்பட்டது.

இங்கே நாம் காணும் அனைத்தும் உயிர்கள் தான். உயிரற்ற ஒன்றை எங்கேயும் காட்டமுடியாது. மனித பார்வையில் அவற்றின் உயிர்த்தன்மையும், இயக்கமும் புலப்படாத நிலையில் இருக்கலாமே அன்றி, உயிர்த்தன்மை அற்ற இயக்கமற்ற ஏதேனும் ஒன்றை காட்ட இயலாது.

நாம் காணும் பூமி என்பது பூமியின் உடல்தான். உண்மையான பூமி என்பது அதன் ஆன்மாவையே குறிக்கும். நாம் சூரியன், சந்திரன் என்று காண்பவையும் அதன் உடல்களேயன்றி அதன் ஆன்மாவை அல்ல. இவ்வாறு நாம் காணும் அனைத்தின் உள்ளேயும் ஆன்மா என்ற ஒன்று உள்ளது. 

நாம் பூமியில் உள்ளோம், பூமி சூரிய குடும்பத்தில் உள்ளது, சூரிய குடும்பம் அண்டத்தில் உள்ளது, அண்டம் அண்டசராசரம் எனும் பேரண்டத்தில் உள்ளது, அந்த பேரண்டம் பரத்தில் உள்ளது. அந்தப் பரம்..? 

நிற்க..

இந்த அண்ட சராசரங்கள் பரத்தில் நின்று தோன்றியது, இங்கே தோன்றும் மாயையாக இருப்பவை அங்கே தோன்றா மாயையாய், மாயா மூலமாய், சுத்த மாயை என்னும் நிலையில் இருக்கும்.

அசுத்த மாயை அல்லது பிரகிருதி மாயை எனப்படுவது எமது கண்களுக்கு நேரடியாக அல்லது கருவிகள் வழியாக புலப்படுவது. சுத்த மாயை என்பது இந்த மாயைகள் தோன்ற மூலமான மூலப்பொருள். இந்த பேரண்டத்தில் உள்ள அனைத்தும் தோன்றுவதற்கு மூலகாரணமான மூலப் பரம்பொருள். இது கண்களுக்கு புலப்படாதது.

இங்கே பரம் என்பது அண்டம் போல தோன்றும் பொருள் அல்ல. ஆனால் பேரண்டம் முழுவதும் தோன்றுவதற்கான சுத்தமாயை என்னும் மூலப் பொருள்களை கொண்ட நிலை. இங்கே பரம் என்பது சுத்த மாயையிலான உடலைக் கொண்டிருந்தாலும் அதற்கு ஒரு ஆன்மாவும் உண்டு. அதுதான் பரமாத்மா எனப்படுகிறது. 

இப்போது உடல் நானா? ஆன்மா நானா? என்ற கேள்வியை இங்கே பொருத்திப் பார்க்கலாம். இங்கே பரத்தின் ஆன்மா பரமான்மா, பரத்தின் உடல் பரம்பொருள். ஏனென்றால் உடல் என்பது ஆன்மாவின் உடமைபொருள்.

இந்த பரமாத்மா, பரம்பொருள் இரண்டும் சேர்த்து குறிக்கும் பெயரே பிரம்மம் என்பது. ஆன்மாவும் உடலும் சேர்த்து தான் மனிதன் என்பது போன்றது பிரம்மம்.

பிரம்மம் கடவுளா?
பரம்பொருள் கடவுளா?
பரமாத்மா கடவுளா? 

என்ற வேறுபாடே சமய பிரிவுகளாக இங்கு இருக்கிறது.

பரமாத்மா என்பது ஒரு ஆத்மா..
பரம்பொருள் என்பது மாயா மூலம்..

பரம்பொருள், பரமாத்மா எனும் இரண்டே இருக்கிறது. அவற்றை கடந்த ஒன்று கிடையாது. அவை தானாகவே ஒன்று ஒன்றுடன் சேர்ந்து தோன்றி மறைந்தது நிலைத்து நிற்கும் என்பது பௌத்த சமயத்தின் வாதம். சாங்கிய வாதம்.

பரம்பொருள் பரமாத்மா இரண்டும் எங்கே நிலைத்து நிற்கிறதோ, எங்கே தோன்றி ஒடுங்கிகிறதோ, அவை தோன்றுவதற்கும் ஒடுங்குவதற்கும் எது காரணமோ, அதுதான் கடவுள் என்பது சித்தாந்தம்.

பரம்பொருள் தான் கடவுள், பராமாத்மாதான் கடவுள் அல்லது பரம்பொருள் பரமாத்மா எனும் இரண்டும் சேர்ந்த பிரம்மம் தான் கடவுள் என்பவர்கள் சாங்கிய நம்பிக்கையை பின்பற்றுபவர்கள் எனலாம். 

அவர்கள் அனைவரும் பிரசன்ன பௌத்தர்கள், பிரசன்ன சமணர்கள் என்று கொள்ளலாம்.

இங்கே ஒட்டுமொத்த இந்துக்கள் என்று சொல்பவர்களும் இந்த சைவம்- சாங்கியம் என்னும் இரண்டு வாதத்திற்குள்ளும் அடங்கி விடுவார்கள்.

பி.கு:- சைவர்கள் என்று கூறுபவர்களிலும் சிவம் என்பது பிரம்மமே என்பவர்களும், பரமாத்மா தான் சிவன் என்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் அது சித்தாந்த கருத்தல்ல..

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம்-41

அத்வைதம் வேறுபாடுகள்..

சைவம் -ஸ்மார்த்தம் -வைணவம் 

ஸ்மார்த்தம், சைவ சித்தாந்தம், வைணவம்(ராமானுஜர் பிரிவு) எனும் பிரதான மூன்று சமய தத்துவ பிரிவுகளும் அத்வைதம் பற்றியே பேசுகிறது.

அத்வைதம் என்றால் இரண்டறக் கலத்தல் என்று பொருள்.

இந்த மூன்று பிரிவுகளும் அத்வைதம் பற்றியே பேசுகிறது என்றாலும் அவை அத்வைதம் என்பதை விளக்கும் முறை வேறுபடுகிறது. அவை எப்படி வேறுபடுகிறது என்று பார்ப்போம்.

ஸ்மார்த்தம் கூறும் அத்வைதம் என்பது, 

சிறு சிறு பொலித்தீன் பைகளில் கடல்நீர் விட்டு அடைக்கப்பட்டு கடலில் போடப்பட்டிருக்கிறது என்று கற்பனை செய்யுங்கள். இப்போது கடலிலும் அந்த பொலித்தீன் பைகளிலும் உள்ளது ஒரே உப்புநீர் தான். கடலில் இருக்கும் உப்புநீர் பரமாத்மா என்றும் பொலித்தீன் பைகளில் உள்ள உப்புநீர் ஆன்மா என்றும் கொள்க. அந்த பொலித்தீன் பைகள் என்பதை ஆன்மாவை சூழ்ந்து நிற்கும் உடல் எனக் கொள்க. அந்த பொலித்தீன் பைகள் போன்ற உடல் நீங்கும் போது கடவுள் ஆன்மா இரண்டும் ஒன்றே என்பது ஸ்மார்த்த அத்வைதம்.

இங்கே உடல் என்பது மாயையால் உருவானது என்கிறது ஸ்மார்த்தம். அந்த மாயை நீங்கும் போது ஆன்மா தன்னைப் பரமாத்மா என்று உணரும் என்பது ஸ்மார்த்தம். 

அடுத்து 
ராமானுஜரின் வைணவ விஷிட்டாத்வைதம். அது விஷேடமான அத்வைதம் எனப்படுகிறது. சரி, அது தனது விஷேடமான அத்வைதத்தை எப்படி விளக்குகிறது என்று பார்ப்போம்..

கடல் என்பதை பரமாத்மா எனக் கொள்க, மழையின் போது கடலில் விழும் மழைத்துளிகளை ஆத்மாக்கள் எனக் கொள்க, கடலில் கலந்தபின்னர் மழைத்துளி என்பது கிடையாது. கடலில் கலந்த மழைத்துளிகளை ஒத்ததே பரமாத்மாவுடன் ஆன்மாக்கள் சேர்வது. மழைத்துளி என்பது இருந்துள்ளது. அந்த மழைத்துளிகள் கடலில் இருந்தே உருவாகி உள்ளது. அதன்படி பார்த்தால் கடலின் ஒரு அங்கம்தான் மழைத்துளி. கடலில் கலக்கும் மழைத்துளிகள் கடலின் அங்கமாக மாறிவிடும். ஆனால் மழைத்துளி கடலல்ல. இதுதான் விஷிஷ்டாத்வைதம் கூறும் விஷேட அத்வைதம்.

இங்கே உடல் என்பது மாயை என்பதை வைணவர்கள் ஏற்பதில்லை. இந்த உடல் உலகம் பிரபஞ்சம் அனைத்தும் உண்மை என்பார்கள். 

மற்றையது 
சைவசித்தாந்தம் கூறும் அத்வைதம், அதை எப்படி விளக்குவது என்று பார்ப்போம்..

கடல் என்பதை இறைவன் எனக் கொள்க, காற்றில் பறந்து வந்து கடலில் விழும் சிறு பஞ்சுத் துகள்களை ஆன்மாக்கள் எனக் கொள்க, கடலில் விழும் பஞ்சுத் துகள்கள் கடலின் தன்மையில் இயல்பில் நனைத்து மூழ்கி நிற்கும். இதுதான் சைவம் கூறும் அத்வைதம்.

பஞ்சின் கோது என்பது ஆன்மாவைப் பற்றி நிற்கும் மலங்கள் என்று கொள்ளலாம், இங்கே சைவ சித்தாந்தமும் உடல், உலகம் என்பவை எல்லாம் மாயை என்பதை ஏற்றுக் கொள்கிறது.

பஞ்சு கடலில் சேர வேண்டும் என்றால் கோது வெடித்து நீங்க வேண்டும். கோது வெடித்து நீங்க வேண்டும் என்றால் அது முற்றி பழுத்து முதிர்தல் வேண்டும்.

இங்கே பஞ்சு உருவாக பஞ்சுமரம் வேண்டும். மரம் உருவாக வித்து வேண்டும். வித்து மரமாக நிலம் வேண்டும். அது வளர்வதற்கு மழை வேண்டும். பஞ்சு காய்த்து காய்ந்து வெடிக்க வெயில் வேண்டும். வெடிக்கும் பஞ்சு கடலை சேர காற்று வேண்டும். 

இங்கே பஞ்சு என்பது தானாக உருவாகி கடலைச் சேர முடியாது. ஆன்மாவை பஞ்சு வித்துடன் ஒப்பிட்டு கொள்ளுங்கள். ஆன்மா எனும் பஞ்சு வித்து பறந்து கடலைச் சேர வேண்டும் என்றால் அதற்கு பஞ்சும் வேண்டும். அந்த வித்து பஞ்சுடனான வித்தாக விளைவதற்கு மரமாகி பூத்து காய்த்து முற்றி முதிர்ந்து வெடிக்க வேண்டும். அதற்கு ஒரு பெரிய படிமுறையும் பலவற்றின் துணையும் வேண்டும். 

இங்கே பஞ்சு உருவாக நிலம் காற்று வெப்பம் நீர் எல்லாம் தேவை. ஆனால் இவை எல்லாம் மாயையே. ஆனால் இவை எதுவும் இல்லாமல் பஞ்சு வித்து பஞ்சுடனான வித்தாக விளைய முடியாது. இங்கே மாயையிலேயே எல்லாம் நடக்கிறது என்றாலும் அவை எல்லாவற்றையும் கடந்து எல்லாவற்றிற்கும் காரணமாக ஒன்று உள்ளது. அதை இறைத் தன்மையை விளக்குவதே சைவ சித்தாந்தம்.

இங்கே ஸ்மார்த்தம் வைணவம் இரண்டும் ஆத்மா பரமாத்மா இரண்டும் ஒரே போன்றவை என்பதில் ஒத்து நிற்கும். அதனால்தான் அவை ஆன்மா, பரத்தின் ஆன்மா பரமான்மா என்று ஒரே பொருள் பட கூறுகின்றன.

ஸ்மார்த்தம் பரமான்னா என்பது ஒன்றே என்றும் அதில் மாயையின் பிரிப்பினாலே ஆன்மாக்களாக தோன்றுகிறது என்பதும் ஒரே ஆன்மா எனும் ஏகான்மவாத கொள்கையின் வடிவமே.

அதுபோல் வைணவம் என்பது ஆன்மாக்களின் கூட்டு ஆன்மாவே பரமான்மா என்னும் கூட்டான்ம கொள்கையின் வடிவமே. நீர்த்துளிகள் சேர்ந்தது தான் கடல், எல்லா நீர்த்துளிகளும் தனித்தனியாக பிரித்து சென்றுவிட்டால் அங்கே கடல் என்ற ஒன்று கிடையாது.

ஆழமாக பார்த்தால் ஸ்மார்த்தர்கள், வைணவர்கள் இருவருமே தனித்த கடவுள் என்ற ஒன்றை ஏற்காதவர்கள் அல்லது நம்பாதவர்கள் என்று கொள்ளலாம்.

சித்தாந்தம் ஆன்மாக்களை இறைவனை ஒத்த ஒன்றாக ஏற்பதில்லை. இறைவன் வேறு ஆன்மாக்கள் வேறு, ஆன்மாக்கள் இறைவனிடமிருந்து இறைத் தன்மையை பெற்று உணர்ந்து கொள்ள கூடியவை என்றே கூறும்.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -40

வேதம்- வேதாந்தம்-வேதாந்த_வியாக்கியானம்- ஆகமம் -சித்தாந்தம்

இந்துக்கள் அனைவரும் இந்த ஐந்திற்குமான வேறுபாட்டை சரிவர அறிந்திருக்க வேண்டும். 

வேதம் 

வேதம் என்றால் அறிவு என்பர். மனிதர்கள் பார்த்து கேட்டு சிந்தித்து பரிசோதனை செய்து என்று பல முடிவுகளை எட்டினார்கள். இவை அறிவு எனப்படுகிறது. மனிதர்களின் இந்த அறிவு மனித மனங்கள்,  அவர்களின் சிந்தனைகள், செயல்கள் என்பவை எல்லாம் இயற்கையின் ஏனைய அம்சங்களுடன் சம்பந்தம் உடையன என்ற புரிதலை உண்டாக்கின. இந்து பாரம்பரியத்தில் அறிவு என்றால் ஒரு பொருளைப் பற்றிய உறுதியான முடிவு என்று பொருள்.

உலகில் நாம் காண்பவை அனைத்தும் உண்மையான மூலமான பொருட்கள் கிடையாது. இவை எல்லாம் ஏதோ ஒரு மூலப் பொருளில் இருந்து ஆக்கப்பட்டுள்ளது. அந்த மூலமான பொருளை அறிவதே உண்மையான அறிவு என்று இந்துக்கள் அறிந்து கொண்டார்கள். இந்த பரம் முழுவதும் அந்த பொருளினால் உண்டாக்கப்படுள்ளது என்று அதனைப் பரம்பொருள் என்று சுட்டினார்கள். எனவே அந்த பரம்பொருளை பற்றி அறிதலே அறிவு என்றும், அதனைப் பற்றிய நூல்களை வேத நூல்கள் என்னும் குறிப்பிட்டார்கள்.

அந்த பரம்பொருளை அறிதலை நோக்கமாக கொண்ட, அல்லது அவ்வாறு ஒரு பொருள் உள்ளது என்ற சிந்தனையின் அடிப்படையில் எழுந்த ரிக் யஜுர் சாம அதர்வண என்னும் நூல்கள் மிகப் பழைமையான வேத நூல்கள் என்று நம்பப்படுகிறது.

ஒவ்வொரு உயிர்களும் ஏனைய உயிர்களால் பாதிக்கப்படும் என்பதையும், உயிர்களுக்கு தேவையான அறிவு ஆற்றல் என்பவற்றை இன்னொன்றில் இருந்து இன்னொன்றின் மூலமாகவே பெறவேண்டும் என்பதையும் உணர்த்துவதாகவே இந்த வேத நூலின் கருத்துக்கள் உள்ளன. 

உயிர்கள் அனைத்தும் தாம் கொண்ட அறிவு ஆற்றல் ஆயுள் என்பவற்றின் அடிப்படையில் வேறுபட்டவை என்றும், மற்றைய உயிர்களுக்கு பயன்படக்கூடியவை உயர்ந்தவை என்றும், அவ்வாறு உயர்ந்த உயிர்களிடத்திலிருந்து அறிவையும் ஆற்றலையும் பெறுவதற்கு ஒரு வழிமுறை அவசியம் என்றும் கூறி, அதற்கான வழிமுறைகளை விளக்குவதே இந்த வேத நூல்களாகும். இவை பொதுவாக சரியை கிரியை எனும் கர்ம வழிமுறைகளைப் பயன்படுத்தி அறிவு ஆற்றல் என்பவற்றை பெறுதல் பற்றிய பகுதியாக இருக்கும்.

இங்கே அறிவு ஆற்றல் ஆயுள் என்பவற்றில் மேம்பட்ட உயிர்கள் தேவர்கள் என்று சுட்டப்படும். இந்த தேவர்களின் இருப்பிடமும் அவற்றுக்கு தலைவனும் என்று இந்திரன் எனும் தேவன் குறிப்பிடப்படுகிறான்.

வேதங்களில் சூரியன் சந்திரன் நதிகள் மலைகள் பஞ்ச பூதங்கள் ராசி மண்டலங்கள் கிரகங்கள் என்று உலக உயிர்களிடம் செல்வாக்கு செலுத்தக்கூடிய பலவும் தேவைதைகளாகவும், அவற்றிடம் இருந்து பயனைப் பெறுவதற்கான வழிமுறைகளும் குறிப்பிடப்படும். 

வேதங்கள் உலக உயிர்களிடம் செல்வாக்கு செலுத்தக்கூடிய தேவர்கள் என்று பலவற்றை குறிப்பிட்டாலும் இவற்றை எல்லாம் கடத்த ஏதோ ஒன்றும் உள்ளது என்று பல இடங்களில் சுட்டிக் காட்டி செல்கிறது. ஆனால் வேதங்கள் எவையும் கடவுள் என்று  ஏதாவது ஒன்றை குறிப்பிடவில்லை. இதுதான் கடவுள் என்றோ, கடவுள் இவ்வாறுதான் இருக்கும் என்றோ முடிவாக குறிப்பிடவில்லை. ஆனால் இவற்றை எல்லாம் கடத்த ஏதோ ஒன்று இருக்கிறது என்று மட்டும் வேதங்கள் உறுதியாக கூறியது.

வாய் மொழி மூலமாக குரு சிஷ்ய பரம்பரை வழியாக கடத்தப்பட்ட வேத கருத்துக்கள் ரிக் யஜுர் சாம அதர்வண என்னும் நூல்களாக பொ.பி 5 ஆம் நூற்றாண்டில் வியாசர் என்று அழைக்கப்படும் பாதராயனர் என்பவரால் தொகுக்கப்பட்டது என்று கூறப்படுகிறது. 

வேதாந்தம்

வேதங்கள் பொதுவாக கர்மங்கள் பற்றியே பேசுகிறது. ஆனால் வேதங்களின் ஒவ்வொரு பகுதியின் இறுதியிலும் குரு சிஷ்ய உபதேச வடிவில் ஒரு பகுதி பின்னாளில் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. அது உபநிடதம் எனப்படுகிறது. அது பொதுவாக அந்த வேதப் பகுதியின் நோக்கத்தை அல்லது கருத்தை தெளிவுபடுத்தும் வகையில் அமைந்திருக்கும். இது முற்று முழுதாக யோகம் ஞானம் என்பவற்றை பற்றிய விளக்கங்கள் விவாதங்கள் என்பதாகவே இருக்கும். இதுவே வேதாந்தம் எனப்படுகிறது. வேதத்தின் ஒவ்வொரு பகுதியின் முடிவிலும் கூறப்படும் கருத்து என்று கொள்ளும் வகையில் கூறப்படுவதால் அது வேதாந்தம் எனப்படுகிறது.

இந்த வேதாந்த பகுதி எனப்படும் உபநிடதங்கள் எல்லாவற்றையும் விரிவாகவும் ஆழமாகவும் அலசுவதால் அவை ஒவ்வொன்றும் மற்றயதுடன் முரண்பட்டு நிற்பது போல தோன்றும். இந்த குழப்பத்தை தீர்க்கிறேன் என்று கூறி வேதங்களை தொகுத்த வியாசர் எனப்படும் பாதராயனர் சூத்திரங்கள் வடிவில் ஒரு தொகுப்பு நூலை எழுதினார். அது பிரம்ம சூத்திரம் எனப்படுகிறது.

இந்த பிரம்ம சூத்திரத்தை படித்தால் ஒட்டுமொத்த வேதத்தினையும் படித்து அவற்றின் முடிவான கருத்தை அறிந்து கொண்டதற்கு சமமாகும் என்று பாதராயனர் கூறினார். ஆனால் இன்னொருவர் துணையின்றி அதனைப் படித்துப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவர் கூறவந்த வேதாந்த கருத்து எதுவென்று யாராலும் உறுதியாக கூற முடியவில்லை.

வேதாந்த வியாக்கியானம்

வியாக்கியானம் என்றால் விளக்கம் என்று பொருள். இங்கே பிரம்ம சூத்திரத்தை விரிவாக விளக்க முனைந்த நூல்களே வேதாந்த வியாக்கியானங்கள் எனப்படுகிறது. 

பிரம்ம சூத்திரம் மிகவும் குறுவடிவ சூத்திரங்களாக இருந்ததால் அவை எல்லோராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாது என்று கூறி அவற்றை விரிவாக விளக்க முனைந்தார்கள். விளக்க முனைந்தவர்களாலும் அதனை சரியாக முழுமையாக புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்றே கொள்ளவேண்டும். ஏனென்றால் பிரம்ம சூத்திரத்தை விளக்க முனைந்தவர்கள் ஒவ்வொருவரும் புதிய ஒரு கருத்தினை உருவாக்கி அவை ஒவ்வொன்றாக புதிய சமய கோட்பாடுகளாக மாறிவிட்டன.

சங்கரர், மத்வர், ராமானுஜர் ஆகிய மூவரும் இந்த வேதாந்த சாரம் என்னும் பிரம்ம சூத்திரத்தை விளக்க முற்பட்டு புதிய சமய பிரிவுகளை உருவாக்கி பிரபலமானவர்கள். இவர்கள் பிரம்ம சூத்திரத்தை புரிந்து கொள்ள முடியாமல் அதன் கருத்தாக தமது சொந்த அபிப்பிராயத்தை கூறினார்கள் என்று சொல்வார்கள். இந்த மூன்று வியாக்கியானங்களும் எந்த ஒரு முடிவையும் உறுதியாக அறுதியிட்டுக் கூறி நிரூபிக்கவில்லை. 

ஆகமம்  

வேதங்கள் கூறும் தத்துவங்களை பலரும் பலவிதமாக தவறாக அர்த்தப்படுத்திக் கொள்வதால் அதனை சரியாக விளக்க எழுந்த நூல்களே ஆகமங்கள் என்பார்கள். வேதங்களின் கர்மகாண்டங்களில் உள்ள சரியை கிரியை என்பவற்றையும் ஞானகாண்டங்களில் உள்ள யோகவழிமுறை மற்றும் ஞான விளக்கங்களையும் ஆகமங்கள் ஒழுங்கு முறையில் கூறுகின்றன என்பர். 

ஆனால் இந்த ஆகமங்களும் பல்வேறு பிரிவுகளில் பல்வேறு விதமான வழங்கப்படுவதால் அவையும் ஒருவாறாக இல்லை. ஒவ்வொரு விதமான நம்பிக்கை சார்ந்தவர்கள் தமது நம்பிக்கைக்கு ஏற்றாற்போல் ஆகமங்களை உருவாக்கியதால் அவையும் இன்னொரு வியாக்கியானம் என்னும் நிலையிற்கு சென்றுவிட்டது. அதில் எது உண்மையான வேதக் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்துவது என்று உறுதியாக கூறமுடியாது.

சித்தாந்தம்

இந்த வேத தத்துவங்களை விளக்க முற்பட்ட அனைத்து முறைகளும் காலத்தால் பழுதுபட்டுநின்றதால், வேத தத்துவங்களை அறிவுபூர்வமாக தர்க்கரீதியாக உணர்ந்து கொள்ள வழிசெய்யும் முறையே சித்தாந்தம் எனப்படுகிறது.

அறிவு என்றால் ஒரு பொருளைப் பற்றிய உறுதியான முடிவு. இது புலன்களின் மூலம் உண்டாவது. சித்தம் என்பது புலன்களை கடந்தது. அது உணர்தலின் வெளிப்பாடாக தோன்றுவது. உணர்தலில் உறுதியாக வெளிப்படுவது.

அறிதல் உணர்தல் இரண்டும் ஒன்றின் இருவேறு நிலைகள். கற்று கேட்டு படித்து ஒன்றை அறிந்துகொள்தல் அறிவு என்றால், அதை ஆராய்ந்து உறுதியாக ஏற்றல் நிராகரித்தால் சித்தம் எனலாம். சித்தம் அறிவைத் கடந்தது, அறிவின் முழுமையான முதிர்ச்சி நிலை என்பதால் சித்தத்தில் தோன்றும் முடிவுகள் அறிவிற்கும், தர்க்கத்திற்கும் பொருந்தாத ஒன்றாக இருக்க முடியாது.

அதனால்தான் சித்தத்தின் முடிவாக கூறப்படும் சித்தாந்த கருத்துக்கள் அனைத்தும் அறிவுக்கும் தர்க்கத்திற்கும் பொருந்துவதாகவும், அவற்றால் ஏற்கப்படக்கூடியதாகவும் உள்ளன.

இந்த சித்தாந்த தத்துவங்களும் சூத்திரம் செய்யுள் பாடல் எனும் வடிவுகளில்  நூல்களாகவே கிடைக்கின்றன. அவற்றை படித்து உணர்ந்து கொள்தல் மட்டுமே அவற்றின் பொருளை உணர்ந்து கொள்வதாக இருக்கும். இல்லாமல் அவற்றிற்கு யாரோ ஒருவர் எழுதிய விளக்கத்தை படித்து அறிந்து கொண்டு அதுதான் சித்தாந்த முடிவு என்று யாரேனும் விளக்க முற்பட்டால் அது நாளை சித்தாந்த வியாக்கியானம் என்று ஆகிவிடும்.

சித்தாந்தம் என்பது வேதங்களுக்கு எதிரானது என்று ஒரு தவறான கருத்து சமூகத்தில் விரவிப்போய் உள்ளது. சித்தாந்தம் என்பது வேதாந்தம், வேதாந்த வியாக்கியானங்கள், ஆகமங்கள் என்பவற்றினால் உண்டாக்கப்பட்ட தவறான புரிதல்களை சரிசெய்யும் முறைமையே அன்றி வேதங்களுக்கு எதிரானது அல்ல. 

வேண்டுமானால் சித்தாந்தம் வேதாந்த வியாக்கியானங்களுக்கு எதிரானது என்று கொள்ளலாம். ஆனால் சைவ சித்தாந்த மரபு வேதாந்த வியாக்கியானத்தையோ வேறு எந்த புரிதல் நிலைகளையோ எதிர்க்கவில்லை. அது அவர்களின் அறிவிற்கு எட்டிய புரிதல் என்ற அளவிலேயே சித்தாந்தம் அவற்றை கடக்கிறது.

சித்தாந்தம் என்பது வேத தத்துவங்களுக்கான விளக்கமாக இல்லாமல், வேத தத்துவங்கள் கூறுவதை விளங்கிக் கொள்வதற்கான வழிமுறையாக இருக்கிறது என்று கொள்ளலாம்.

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -39

மாயா மூலத்தின் அளவு

 #மாயை தொடர்ச்சி..

ஒன்றே பலவாக தோன்றி நிற்பது மாயை என்று கண்டோம். சரி அந்தப் பலவாக தோன்றி நிற்கும் ஒன்று எது? அதன் அளவு எவ்வளவு?

இங்கு கண்ணாலோ கருவிகளாலோ காண முடியாத ஒன்றை எப்படி விளக்க முடியும்? இருப்பதைக் கொண்டும், மற்றவர்கள் ஏற்றுக் கொண்ட முடிவின் அடிப்படையிலும் தானே இல்லாததை  விளக்க வேண்டும்.

இன்று அணுக்கள் என்பது பொதுவாக எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஒரு கருத்தாகும். அவ்வாறு ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒரு அணுவின் சராசரி விட்டம் 1×10 -10m. அதாவது 0.0000000001 m. இந்த அளவுள்ள அணுவின் திணிவின் பெரும்பகுதி அதன் கருவிலேயே உள்ளது. கருவின் திணிவுடன் ஒப்பிடுகையில் கருவிற்கு புறத்தே உள்ள இலத்திரன்களின் திணிவு என்பது புறக்கணிக்க தக்கது. அணுவின் அளவுடன் ஒப்பிடுகையில் அதன் கருவின் அளவு 1/10000 பங்காகும். 

அதாவது அணுவின் அளவில் பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்கிலேயே அதன் மொத்த திணிவு என்று சொல்லக் கூடிய கரு இருக்கிறது. அதன்படி பார்த்தால் அணுவின் உண்மையான அளவு என்பது அதன் அளவின் பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்காகும்.

இதிலிருந்து அணுவின் பெரும்பகுதி வெற்றிடமாக உள்ளது என்பதும் அதில் பொருட்பகுதி என்பது பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்கு என்பதும் புலனாகிறது. 

சரி அணுக்களை வெற்றிடம் இல்லாமல் நெருங்கி அதுதான் உண்மை நிலையென்று கொண்டு பார்த்தால் நாம் பார்க்கும் எல்லாப் பொருட்களையும் அதன் பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்கு என்று கூறலாம். 

சராசரியாக 1.7மீட்டர் உயரமுள்ள மனிதனை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அவனது உண்மை அளவு பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்கு என்றால் மனிதனது உண்மையான உயரம் 0.00017 மீட்டராகும். அதாவது 0.017 cm. 0.17 mm. இது நாம் காணும் ஒரு எறும்பின் அளவைவிட சிறியது. எறும்பின் அளவைவிட சிறிய மனிதன் 6 அடி மனிதனாக தோன்றுவது மாயை தானே. இது ஒரு பொய்யான பூதாகரமாக தோற்றம் அல்லவா.

சரி பத்தாயிரத்தில் ஒன்று எனும்  இதுதான் உண்மையான அளவா என்றால் அதுவும் கிடையாது. அணுவின் ஆக்கக் கூறும் அதன் கருவும் பத்தாயிரத்தில் ஒரு பங்கிற்குள் அடங்கும் என்றால், அந்த ஆக்கக் கூறுகளும் அவற்றின் ஆக்கக் கூறில் அதேபோன்று அடங்கும். இவ்வாறு நாம் தொடர்ந்து ஆக்கக் கூறின் ஆக்கக் கூறுகள் என்று பகுத்துக் கொண்டே சென்றால் பத்தாயிரத்தின் மடங்குகளால் உண்மை உருவம் சிறுத்துக் கொண்டே செல்லும். இப்படி முடிவிலியை அண்மித்த தடவைகள் நாம் பகுத்துக் கொண்டே போகலாம். அவ்வாறான நிலையில் அந்த முதல் கூறும் மூலப் பொருளுமான மாயா மூலத்தின் அளவு இல்லை என்று சொல்லும் வகையில் புறக்கணிக்க தக்க ஒரு அளவில் இருக்கும். 

புறக்கணிக்க தக்க அளவில், மிக மிக நுண்மையான ஒன்றாக இருக்குமேயன்றி அது இல்லாத ஒன்று ஆகாது. அதனால்தான் தோற்ற மூலத்தை மாயா மூலம் என்கிறது சைவ சித்தாந்தம்.  இந்த புறக்கணிக்க தக்க ஒன்று என்னும் நிலையிலேயே சில மகாயான பௌத்த பிரிவுகள் அதனை சூனியம் என்றும் ஒன்றுமில்லாத என்று என்றும் கூறினார்கள். ஆனால் அது இல்லாத பொருள் இல்லை என்றும், ஆனால் கண்ணால் காண்பது எவையும் உண்மையான பொருள் இல்லை அவை அனைத்தும் மாயை என்றும் கண்டறிந்து வெளிப்படுத்தியதும் மகாயான பௌத்த பிரிவுகளில் ஒன்றான மத்யமிக பௌத்தமே. 

இந்த அடிப்படையில் பார்த்தால் மனிதனின் அளவு 0.17 மில்லிமீட்டர் என்பதே மிகமிக மிகைப்படுத்திய ஒரு பூதாகரமாக அளவாகும். உண்மையான மனிதனின் அளவு என்பது புறக்கணிக்க தக்க ஒரு மிகச் சிறிய ஒன்றாகும். இந்த அளவில் பார்த்தால் இந்த உலகம் இந்த பிரபஞ்சம் எல்லாம் இல்லாப் பொருட்களாக தோன்றும். மிகமிகச் சிறிய மூலம் ஒன்றே இந்த பேரண்டமாக தோன்றி நிற்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாம். ஆனால் அந்த உண்மையை மறைத்து மிகப் பெரிய ஒன்றாக மனதிற்கு தோன்றச் செய்வது உயிர்களிடம் உள்ள அறியாமை.

அறியாமை மாயையை உண்மை என்று நம்புகிறது. பொய்யான தோற்றத்தை உண்மை என்று எண்ணி மயங்குகிறது. 

அறிவு மாயையின் தன்மையை அறிந்து மெய்ப்பொருளை உணர்ந்து கொள்கிறது. 

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -38

மாயை

நாம் ஆன்மீகத்தை பற்றி, உலகத்தை பற்றி எம்மை பற்றி எல்லாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்றால் முதலில் மாயை என்றால் என்ன என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இந்து சமய தத்துவங்களில் மாயை என்பது பொதுவானது என்றாலும் ஒவ்வொரு சமய பிரிவுகளிலும் பொருள் கொள்ளும் வகையில் வேறுபாடு உள்ளது. 

மாயை என்றால் ஒன்று இன்னொன்றாக தோன்றுதல் என்று பொருள். 

ஒன்றே பலவாறாக தோன்றுதல், ஒன்று தன் உண்மையான அளவில் இருந்து வேறுபட்டு தோன்றுதல், ஒன்று தன் உண்மை உருவை மறைத்து வேறு ஒன்றாக தோன்றுதல் எல்லாம் மாயை எனப்படும்.

மாயை என்பதை அறிவின் மயக்கத்தால் உண்டாகும் தோற்றம் என்பர். அறிவு என்றால் ஒரு பொருளைப் பற்றிய உறுதியான முடிவாகும். எமது வீடுகளில் கத்தி, கோடாரி, மண்வெட்டி என்று பல பொருட்கள் உண்டு. ஆனால் அவை அனைத்தும் இரும்பு என்னும் உலோகத்தாலும் மரத்தாலும் ஆனவை. ஆனால் எமக்கு அவை இரும்பு, மரம் என்று தோன்றாமல் கத்தி, கோடாரி, மண்வெட்டி என்றே தோன்றுகிறது. அதுதான் மாயையால் உண்டாகும் தோற்றம். அதாவது அறிவின் மயக்கத்தால் அவை இரும்பாக, மரமாக தோன்றாமல் கத்தி கோடாரி என்று தோன்றுகின்றது. அப்படியானால் அவை கத்தி கோடாரி என்று தோன்றாமல் இரும்பு, மரம் என்று தோன்றுவது தான் அறிவு என்று சிலருக்கு தோன்றலாம். ஆனால் உண்மையில் அறிவு என்பது அதுவல்ல. இரும்பு என்பதும், மரம் என்பதும் ஒரு மாயத் தோற்றம் என்றும், அதன் உள்ளே இருக்கும் மூலப் பொருள் எதுவென்று அறிவதுமே அறிவு.

அது எப்படி இரும்பு மாயை ஆகும் என்று சிலருக்கு தோன்றலாம். நம் எல்லோருக்கும் ஓரளவு அறிவியல் அடிப்படை தெரிந்திருக்கும். அந்த அடிப்படையிலேயே பார்ப்போம். நாம் பார்க்கும் அனைத்து பொருட்களும் அணுக்களால் ஆனவை என்றும், அந்த அணுக்கள் அனைத்திற்கும் புரோட்டான்கள் நியூட்ரான்கள், இலத்திரன்கள் என்பவை ஆக்கக் கூறுகள் என்றும் அறிந்திருக்கிறோம்.

நாம் இரும்பு, பொன், வெள்ளி என்று பார்க்கும் பொருட்கள் முதல் சுவாசிக்கும் ஆக்ஸிஜன் வரை அனைத்தும் அணுக்களால் ஆனவை என்று தெரியும். அந்த அணுக்கள் அனைத்தும் புரோட்டான், நியூட்ரான், இலத்திரன் என்பவற்றால் ஆக்கப்பட்டவை என்றும் தெரியும். எப்படி கத்தி கோடாரி மண்வெட்டி என்பவை மரத்தாலும் இரும்பாலும் ஆக்கப்பட்ட பொருட்களோ அதுபோல, இரும்பு, பொன் வெள்ளி, ஆக்ஸிஜன் எனும் அனைத்தும் புரோட்டான் நியூட்ரான் இலத்திரன் என்பவற்றால் ஆக்கப்பட்டவை தான்.

கத்தியில் இருக்கும் இரும்பின் அளவும் மரத்தின் அளவும் அதன் வடிவமும் எப்படி மண்வெட்டியில் இல்லையோ அதுபோல் பொன்னில் உள்ள நியூட்ரான் புரோட்டான் இலத்திரன் அளவு வெள்ளியில் இருப்பில் இல்லை. இங்கே ஆக்கக் கூறுகள் ஒன்றான போதும் அதன் அளவில் ஏற்படும் மாறுதல்களால் வேறு வேறாக தோன்றுகிறது. 

அறிவியலின் அடிப்படையில் பார்த்தால் இந்த உலகம் முழுவதும் உள்ள அனைத்தும் புரோட்டான் நியூட்ரான் இலத்திரன் என்பவற்றால் ஆக்கப்பட்டவை தான். இந்த மூன்றாலும் ஆக்கப்பட்ட அனைத்தும் வேறு வேறாக தோன்றுவது மாயை தானே.

உண்மையில் நியூட்ரான் புரோட்டான் இலத்திரன் இவைதான் அனைத்து பொருட்களுக்கும் மூலமாக? அதுதான் ஆக்கக் கூறா என்றால் அதுவும் கிடையாது. இந்த புரோட்டான் நியூட்ரான் இலத்திரன் என்று சொல்லப்படுபவற்றுக்கும் ஒரு ஆக்கக் கூறுகள் உண்டு. அந்த ஆக்கக் கூறை கண்டறிந்து பார்த்தால் அதற்கும் ஒரு ஆக்கக் கூறுகள் உண்டு. இவ்வாறு நாம் முடிவிலியாக பகுத்துக் கொண்டே போகலாம். அந்த முடிவிலியான முடிவில் தோன்றும் ஆக்கக் கூறுதான் உண்மையான பொருள். அதன் தோற்ந்தான் உண்மையான தோற்றம். அந்த நிலையையே சுத்த மாயை என்பார்கள். மூலப் பொருள் மாயை நீங்கித் தோன்றும் நிலை அது.

இந்த பரத்தில் இருக்கும், பிரபஞ்சம் அனைத்தும் தோன்றுவதற்கு காரணமான மூலப் பொருள் இந்த சுத்த மாயைதான். அதனால்தான் மூலப் பொருள் மாயவன் என்று கொண்டாடப் படுகிறது. இந்த மாயை மட்டும் இல்லை என்றால் இந்த பிரபஞ்சம் இந்த பூமி அதிலுள்ள பொருட்கள் என்று எதுவும் கிடையாது.

இப்போது சிந்தித்து பாருங்கள் இந்த உலகத்தில் உள்ள அனைத்தும் மாயை தானே. ஒன்றே பலவாறாக தோன்றுதல் மாயையின் இயல்பு. மற்றையது அளவில் மாறுபட்டு தோன்றுதல்.

//சரி இந்த மாயா மூலத்தின் அளவு எதுவென்று தெரியுமா? நாம் பார்க்கும் பொருட்களின் அளவு உண்மையில் எவ்வளவு? //

அடுத்த பதிவில்...

#சர்வம்_சிவமயம் 

#ஆன்மீகம்_அறிவோம் -37